اشتباه ، اثر هیچکاک

دفتر نوشته هایم به دست یک عشق ناکام به اگ ( برعکس بخوانید )  رفته است . حالا یک برگ ورق سفید هم میتواند دستم را بگیرد.بلند می شوم برای نوشتن بعد از یک عالمه وقت و اندی. وقتی کسی دوستت دارد نه به مقدار لازم بلکه به اندازه ی فلفل تازه روییده در استرالیا.

مثل وقتی ست که کسی در تاریکی نشسته وبه تو زل می زند.جوری تو تاریکی غرق شده که تو اصلا نمی بینی ولی دوست داشتنش را احساس می کنی.انگار یک دنیا نخ نامریی به جای جای تنت روانه کرده ودر کمال صبوری منتظر نشسته که یک روز اتفاقی......کاملا اتفاقی...تو کوچه تون ببینیش!! تو تاریکی میاد به سمتت و میگه :من شهامتم زیاده ...هیچ کسی هنوز تو دنیا مثل من که دل نداده.. یکهو یه نور قوی میافتد آن سر تاریک صحنه و تو می بینی اونی که همیشه سنگینیه دلش رو رو دلت احساس می کردی کسی بوده که هیچ جای مخ تار عنکبوت بسته ات احتمالش را هم نمی دادی.درست مثل فیلم های هیچکاک.تازه اینجا می فهمی شخصیت اصلی داستان کس دیگری بوده وتو به اشتباه  دل و دینت را باخته ای به نقش دوم. به اشتباه باخته ای به لوراتادین.......نور صحنه چشمم را میازارد باز هم خوب نمی بینمش نه از تاریکی.اینبار از نور زیاد...بعضی ها اینجوری اند یا با قدرت نیستند یا با قدرت هستند..معمولی نیستند....پیراهنش را می گیرم..همانی که مینا دگمه اش را جویده....پیراهنش را می گیرم و میکشم جایی که نور ملایمی موج می زند کم زور ولی مداوم...می خواهم خوب ببینمش .کم ودر هاله ای از تاریکی ..ولی همیشه...پاهایش را روی زمین می کشد که به سختی بیافتم و قیدش را بزنم غافل از این که من هم شهامتم زیاده....می کشم و می ایستد .می کشم.......تا بالاخره می ایستد با تمام نیرو می ایستد.میترسم از این که بیشتر بکشم.نکند از این ستاره هایی باشد که در نور ملایم پودر می شوند.خراب نشود یه وقت؟.........لیز می خورد از دستم .از روشنایی صحنه هم عبور می کند و می سرد تو تاریکی ابدی اش.همین که می رود زمزمه می کند: من بد نیستم .درکم کن مارال.....ای ساربان لیلای من کجا می بری....تمامی دینم به دنیای فانی " شراره ی "عشقی که شد زندگانی  به یاد یاری خوشا قطره اشکی به سوز عشقی  خوشا زندگانی....حالا که خوب می اندیشم می بینم اصلا نمی دانم که هیچکاک هیچ گاه فیلمی با این مضموم ساخته یا نه....

نقل از زهرا باقری شاد از سوئد

jalebnews.tk